ZELTA TEĻŠ

I. I l f s, J. P e t r o v s

NO AUTORIEM

Parasti sakarā ar mūsu sabiedriskoto literāro saimniecību pie mums griežas ar pilnīgi pamatotiem, bet visai vienveidīgiem jautājumiem: «Kā tad jūs rakstāt divatā?»

Sākumā mēs cītīgi atbildējām, iedziļinoties sīkumos, izstāstī­jām pat par lielo strīdu, kas izcēlās aiz sekojoša iemesla: vai no­galināt romana «Divpadsmit krēsli» varoni Ostapu Benderu vai atstāt dzīvu. Neaizmirsām atgādināt, ka varoņa likteni izšķīrām ar lozēšanu. Cukura traukā ielikām divus papīrīšus, uz viena no tiem ar trīcošu roku bija uzvilkts miroņa galvaskauss un divi sakrustoti stilba kauli. Izvilkām galvaskausu — un pēc pusstun­das lielais kombinators pārstāja eksistēt. Viņa dzīvību izdzēsa bārdas nazis.

Vēlāk mēs vairs neatbildējām tik izsmeļoši. Par strīdu vairs nestāstījām. Vēl pēc kāda laika pārtraucām izklāstīt sīkumus. Un pēdīgi jau atbildējām bez kādas iedvesmas:

—   Kā mēs rakstām divatā? Nu tāpat vien rakstām. Kā brāļi Gonkuri. Edmunds skraida pa redakcijām, bet Žils apsargā ma­nuskriptu, lai paziņas nenozog.

Un pēkšņi jautājumu vienveidība pārtrūka.

—   Sakiet, — jautāja kāds bargs pilsonis, viens no tiem, kas padomju varu atzina nedaudz vēlāk nekā Anglija un mazliet ag­rāk nekā Grieķija, — sakiet: kāpēc jūs rakstāt tā, ka jāsmejas? Kas tie par jokiem rekonstrukcijas periodā? Kas ar jums no­tiek — vai prātā esat jukuši, vai?

Pēc tam viņš ilgi un dusmīgi mūs pārliecināja, ka smiekli pašreiz ir kaitīgi.

—   Smieties ir grēks! — viņš teica. — Jā, smieties nedrīkst! Un smaidīt nedrīkst! Kad es redzu šo jauno dzīvi, šos sasniegu­mus, man negribas smaidīt, man gribas skaitīt lūgšanas!

—   Bet mēs taču nesmejamies vienkārši tāpat, — mēs iebildām. — Mūsu mērķis — satira tieši par tiem cilvēkiem, kuri ne­saprot rekonstrukcijas periodu.

—   Satira nevar būt smieklīga, — sacīja bargais biedrs un, paķēris zem rokas kādu baptistu — sīkamatnieku, kuru noturēja par simtprocentīgu proletārieti, aizveda pie sevis mājās.

Aizveda, lai garlaicīgi aprakstītu, aizveda, lai iepītu sešsējumu romānā ar nosaukumu «Nost izsūcējus, liekēžus!».

Viss šeit sacītais nav izdomājums. Izdomāt varētu ari smiek­līgāk.

Dodiet tādam pilsonim pātarniekam vaļu, un viņš uzliks pa- randžu pat vīriešiem, bet pats no rīta pūtīs ar trompeti himnas un psalmus, domādams, ka tieši tādā veidā vajag palīdzēt celt sociālismu.

Un visu laiku, kamēr mēs sacerējām «Zelta teļu», mums acu priekšā rēgojās bargā pilsoņa vaigs.

—   Bet ja nu šī nodaļa iznāk tāda, ka jāsmejas? Ko sacīs bargais pilsonis?

Un galu galā mēs nolēmām:

a)   romānu uzrakstīt iespējami jautrāku,

b)   ja bargais pilsonis atkal paziņos, ka satira nedrīkst būt tāda, ka jāsmejas, — lūgt republikas prokuroru, lai sauc šo pil­soni pie kriminālatbildības pēc panta, kurā paredzēts sods par ielaušanos aiz prāta stulbuma.

I. I l f s, J. P e t r o v s

ZELTA AUSMA

DŽEKS LONDONS

KOPOTI RAKSTI 5.SĒJUMS

APKAUNOTAIS

sastādījusi Tamara Zālīte

NO ANGĻU VALODAS TULKOJUSI ANNA BAUGA, ILGA MELNBARDE un OJĀRS SARMA MĀKSLINIEKS ĀDOLFS LIELAIS

Tulkojums latviešu valodā, «Liesma», 1975

В НОМЕРЕ

Евгений БОРИСОВ. Чудачка. Повесть

Юрий ГЕЙКО. На колодце. Рассказ

Вячеслав ШЕРЕШЕВ. Старый Баглей. Рассказ

Игорь КУВШИНОВ. Две новеллы про детей

Сергей ЛУЦКИИ. Ясная жизнь. Новелла

MIHAILS BULGAKOVS

JAUNĀ ĀRSTA PIEZĪMES

ZVAIGŽŅVEIDA IZSITUMI

Novel by Nikos Kazantzakis, published in Greek in 1946 as Vios kai politia tou Alexi Zormpa. The unnamed narrator is a scholarly, introspective writer who opens a coal mine on the fertile island of Crete. He is gradually drawn out of his ascetic shell by an elderly employee named Zorba, an ebullient man who revels in the social pleasures of eating, drinking, and dancing. The narrator's reentry into a life of experience is completed when his newfound lover, the village widow, is ritually murdered by a jealous mob.

The novel begins in Czechoslovakia in the early 1930s when Zoli, a young Roma girl, is six years old. The fascist Hlinka guards had driven most of her people out onto the frozen lake and forced them to stay there until the spring, when the ice cracked and everyone drowned – Zoli's parents, brothers and sisters. Now she and her grandfather head off in search of a 'company'. Zoli teaches herself to read and write and becomes a singer, a privileged position in a gypsy company as they are viewed as the guardians of gypsy tradition. But Zoli is different because she secretly writes down some of her songs. With the rise of the Nazis, the suppression of the gypsies intensifies. The war ends when Zoli is 16 and with the spread of socialism, the Roma are suddenly regarded as 'comrades' again. Zoli meets Stephen Swann, a man she will have a passionate affair with, but who will also betray her. He persuades Zoli to publish some of her work. But when the government try to use Zoli to help them in their plan to 'settle' gypsies, her community turns against her. They condemn her to 'Pollution for Life', which means she is exiled forever. She begins a journey that will eventually lead her to Italy and a new life. Zoli is based very loosely on the true story of the Gypsy poet, Papsuza, who was sentenced to a Life of Pollution by her fellow Roma when a Polish intellectual published her poems. But Colum has turned this into so much more – it's a brilliantly written work that brings the culture and the time to life, an incredibly rich story about betrayal and redemption, and storytelling in all its guises.

The novel begins in Czechoslovakia in the early 1930s when Zoli, a young Roma girl, is six years old. The fascist Hlinka guards had driven most of her people out onto the frozen lake and forced them to stay there until the spring, when the ice cracked and everyone drowned – Zoli's parents, brothers and sisters. Now she and her grandfather head off in search of a 'company'. Zoli teaches herself to read and write and becomes a singer, a privileged position in a gypsy company as they are viewed as the guardians of gypsy tradition. But Zoli is different because she secretly writes down some of her songs. With the rise of the Nazis, the suppression of the gypsies intensifies. The war ends when Zoli is 16 and with the spread of socialism, the Roma are suddenly regarded as 'comrades' again. Zoli meets Stephen Swann, a man she will have a passionate affair with, but who will also betray her. He persuades Zoli to publish some of her work. But when the government try to use Zoli to help them in their plan to 'settle' gypsies, her community turns against her. They condemn her to 'Pollution for Life', which means she is exiled forever. She begins a journey that will eventually lead her to Italy and a new life. Zoli is based very loosely on the true story of the Gypsy poet, Papsuza, who was sentenced to a Life of Pollution by her fellow Roma when a Polish intellectual published her poems. But Colum has turned this into so much more – it's a brilliantly written work that brings the culture and the time to life, an incredibly rich story about betrayal and redemption, and storytelling in all its guises.

To był maj, Warszawa, niedziela. Małgośka zbierała siły, by przetrwać rodzinną uroczystość i przełknąć kolejne kłamstwa męża. Alicja, bogata wdowa z Saskiej Kępy, umawiała się na mecz tenisa. Paweł, wzięty kardiolog, wprowadzał się do wynajętego mieszkania, a jego brat, Marcin, miał regularnego kaca. Ola schodziła właśnie z nocnego dyżuru. Na Okęciu lądował Aleksander Kranach, który… Co łączy tych ludzi? Niewiele, poza tym, że wszyscy z całego serca marzą o odmianie dotychczasowego życia. Kilka niedzielnych zdarzeń rozpoczyna serię zupełnie nieoczekiwanych, a jakże utęsknionych zmian…

Irene Lauson experimenta y analiza su vida a través de la Física y persigue tenazmente un vínculo posible entre la verdad y la felicidad. Alfredo Etchart, su profesor de literatura y luego el hombre con quien mantiene un vínculo amoroso intenso y en muchos momentos conflictivo, ve el mundo a la luz del arte y del marxismo y busca, ante todo, seducir. El despliegue inteligente, irónico y conmovedor de esa relación es la piedra de toque para que la protagonista llegue al fondo de sí misma, se pierda una ymil veces y encuentre una salida que no es otra cosa que el trabajoso camino hacia la madurez. Y al acompañar esa travesía gobernada alternativamente por la razón y por la pasión, el lector accederá no sólo a las claves inefables del universo femenino sino también a lasmarcas culturales y sentimentales de toda una época. “En la estructura destellante y perfecta del cristal”, se explicita en algún momento del libro, “la zona de clivaje es aquella donde la unión de los átomos se muestra débil y donde, por lo tanto, el cristal se vulnera y se quiebra”. Liliana Heker no podría haber encontrado mejor metáfora para condensar lo que sucede en esta novela excepcional. VICENTE BATTISTA “Una de las pocas novelas argentinas de los últimos años a la que se puede califcar de necesaria.” CRISTINA PIÑA “Historia de amor, entonces, y de difcultosos ‘años de aprendizaje’, Zona de clivaje posee la virtud de revitalizar el placer de leer.” SUSANA SILVESTRE

Z jarmarku, to zbeletryzowana autobiografia, opisuje życie ludu żydowskiego w diasporze – w Rosji przed Rewolucją.

Akcja książki zaczyna się w momencie, kiedy autor jest jeszcze dzieckiem, i rozgrywa się w jego rodzinnym mieście, Woronce. Tu poznajemy jego rodziców, Nachuma Rabinowicza i Chaję Esterę, babcie Mindę, stryjów Pinie i Nysła, Fejgełe Diabła, szereg mełamedów oraz pierwszych przyjaciół pisarza: Szmulika sierotę, Meira Medwedewkera, psa Sirko, Pinełe syna Szemeły i Gergełe Złodzieja. Czytelnik jest świadkiem między innymi pierwszych lat edukacji pisarza i rozstań z przyjaciółmi. Ten okres opisują pierwsze 23 rozdziały. Potem następuje moment wyjazdu z Woronki do dużego miasta – Perejasławia, gdzie ojciec rozpoczyna prowadzić dom zajezdny. Autor opisuje podróż oraz ponowne spotkanie z rodzicami, poznaje także nowych krewnych. Z tą częścią książki wiążą się tacy bohaterowie jak Arnold z Pidworków oraz Dawid i Szymon Rudermanowie. Autor opisuje między innymi próbę przejścia na prawosławie Szymona Rudermana, zaręczyny swojego brata Hersza, swoją pierwszą miłość, epidemię cholery i śmierć matki. Ten okres i wydarzenia opisują rozdziały od 24 do 37 w którym bohater zostaje wysłany do swoich dziadków od strony matki – Mojsze Jose Hamarnika i Giłt do Bogusławia. Do domu autor powraca w rozdziale 44 by w kolejnym rozdziale poznać swoją macochę. Z tą częścią książki wiążą się kolejni bohaterowie: Kolekturowiec, Udani zięciowie, Eli syn Dodiego, Benjaminson. W tym okresie jako jeden z nielicznych uczniów żydowskich dostaje się na naukę do ujezdnoj i uzyskuje stypendium, wiele czasu poświęca edukacji, a także opisuje swoją przygodę z kradzieżą sakiewki, miłość do córki kantora i bolesne rozczarowanie oraz podjęcie pierwszej pracy jako korepetytor. Okres pobytu w Perejasławiu kończy nie dostanie się autora na nauki do Instytutu Nauczycielskiego w Żytomierzu oraz śmierć Kolekturowca i niespodziewane zniknięcie poety Benjaminsona. Rozdział 62 opisuje półroczną pracę autora w charakterze korepetytora w Rżyszczewie, w kolejnym rozdziale przyszły pisarz powraca z powrotem do Perejasławia i spotyka się ze swym dawno niewidzianym przyjacielem Elim. W kolejnych rozdziałach młody Szolem po raz kolejny wyjeżdża w poszukiwaniu pracy, a po różnych perypetiach ląduje w domu żydowskiego dziedzica Łajewa, gdzie pracuje jako guwerner jego córki. Kolejne rozdziały autor poświęca swojemu pobytowi w Zofijówce, okres ten kończy rozdział 74 kiedy to zakochany w swojej uczennicy Szolem zostaje ponownie zmuszony do wyjazdu i poszukiwania pracy. Kolejne rozdziały opisują pobyt bohatera w Kijowie i jego działania w celu zdobycia pracy. Książkę zamyka rozdział 78 – Wybory opisujący objęcie przez bohatera posady rabina rządowego w Łubni.

Еще вчера она была Аней Мальцевой с Елизаровской улицы. Планировала учиться на экономиста, встречалась со Славиком и мечтала об автографе группы «Каста». Таких Ань – десятки на питерских улицах.

А потом она кликнула на ссылку "Выходи во ДВАР – поиграем"…

Еще вчера она была Аней Мальцевой с Елизаровской улицы. Планировала учиться на экономиста, встречалась со Славиком и мечтала об автографе группы «Каста». Таких Ань – десятки на питерских улицах.

А потом она кликнула на ссылку "Выходи во ДВАР – поиграем"…

Le plus burlesque et le plus célèbre roman de Raymond Queneau, publié en 1959, et qui valut à son auteur le surnom de «Père de Zazie».

L’action se déroule à Paris, sur 48 h, lors d’une grève de métro. En visite chez son oncle Gabriel, Zazie, jeune adolescente délurée et espiègle, et qui, pour n’avoir pas encore été socialisée, n’est guère embarrassée par les règles morales, se voit contrainte – grève oblige – de parcourir Paris à pied et en taxi. Cheminant d’un quartier à l’autre, elle fait de singulières rencontres, qui sont autant de prétextes à de savoureux échanges verbaux. Roman d’apprentissage, Zazie dans le métro est aussi une réflexion sur la contingence de l’existence humaine et sur la fuite du temps. À sa mère, qui lui demandera à l’issue de son séjour ce qu’elle a fait à Paris, Zazie, philosophe, répondra en trois mots: «J’ai vieilli.»

Ce roman, en apparence linéaire, est certainement, par son ton, le plus caractéristique des romans de la seconde période de Queneau, dite optimiste. Pourtant, en filigrane, le lecteur retrouve une écriture et une construction circulaires (de la gare d’Austerlitz à la gare d’Austerlitz), dans la lignée de Proust, de Joyce et de Faulkner. On peut également rattacher Zazie dans le métro aux premiers textes de Queneau par la prééminence accordée à l’oral sur l’écrit; prééminence qui ne porte pas atteinte à la langue mais, selon le mot de l’auteur, «la débarrasse d’un mal qui la ronge». Ainsi l’hapax initial «Doukipudonktan», les polysyllabes monophasées et la «célèbre clausule zazique», «mon cul», sont-ils représentatifs de la liberté de langage que prône l’auteur. Liberté qui n’a pas de répugnance pour les facilités de langage ou la langue que l’on dit vulgaire.

Premier grand succès de Queneau, récompensé par le Prix de l’Humour noir, Zazie dans le métro est adapté, l’année même de sa publication, au théâtre par Hussenot et, un an plus tard, au cinéma par Louis Malle.

Nasim is a young computer scientist, hoping to work on the Human Connectome Project: a plan to map every neural connection in the human brain. But funding for the project is cancelled, and Nasim ends up devoting her career to Zendegi, a computerised virtual world used by millions of people. Fifteen years later, a revived Connectome Project has published a map of the brain. Zendegi is facing fierce competition from its rivals, and Nasim decides to exploit the map to fill the virtual world with better Proxies: the bit-players that bring its crowd scenes to life. As controversy rages over the nature and rights of the Proxies, a friend with terminal cancer begs Nasim to make a Proxy of him, so some part of him will survive to help raise his orphaned son. But Zendegi is about to become a battlefield…

Przychodzą, odchodzą, znikają i pojawiają się znowu. Najczęściej jednak po prostu są. Jak wschody słońca, tyle że przez kilka dni w miesiącu. Są epicentrum kobiecości, misternym tworem ewolucji. Według Natalie Angier, autorki książki "Kobieta. Geografia intymna" (Prószyński i S-ka), kobiety krwawią co miesiąc, "bo są po prostu mądre". I jeśli nawet trąci to płaczliwą martyrologią, jest to naga prawda.

Janusz L.Wiśniewski już w swojej pierwszej bestsellerowej powieści "S@motność w Sieci" zaprezentował się jako wnikliwy i życzliwy obserwator kobiecej duszy. W zbiorze opowiadań "Zespoły napięć" opisuje konsekwentnie świat kobiet: uważa, że jest zupełnie inny niż świat mężczyzn. A także lepszy, ciekawszy, bogatszy w przeżycia. Bardziej i częściej wzruszający. I o tych wzruszeniach jest ta książka.

Wiktoria – reporterka telewizyjna około trzydziestki, niespodzianie, tuż przed wyjazdem na zdjęcia, dowiaduje się, że zostanie mamusią. Mamusią – proszę bardzo, tylko gdzie jest tatuś do kompletu?

Na reporterskim horyzoncie pojawia się wprawdzie ktoś, kto by się nadał, ale niestety – ma on pewne felery, które niestety uniemożliwiają wydanie się za niego i tzw. „szczęśliwy happy end”. Poza tym co zrobić z tą koszmarną, stresującą, wyczerpującą, ukochaną pracą? Doprawdy, dziecko takiej matki musi wykazać niezłą siłę charakteru, żeby urodzić się w przepisowym terminie.

Sporo w „Zapiskach” prawdziwej telewizji, tej codziennej, nie gwiazdorskiej, takiej od podszewki. Co sympatyczniejsze postacie autorka żywcem przeniosła z rzeczywistości. Monika Szwaja przyznaje się między innymi do podobnego fioła telewizyjnego, jaki ma bohaterka „Zapisków”. Przyjaciele twierdzą życzliwie, że obie są tak samo „zakręcone”…

„Zapiski stanu poważnego” otrzymały III nagrodę w konkursie wydawnictwa Zysk i S-ka na „polską Bridget Jones”.

Рассказ вошёл в сборники:

Quicker Than The Eye (В мгновение ока)

Как превратить миллиардера в миллионера – об этом Ксения Собчак и Оксана Робски знают все. Для девушек, желающих правильно выйти замуж, эта книга станет отличным практическим пособием. Впервые истинные рублевские эксперты делятся секретными сведениями о том, где водятся олигархи и как правильно вести на них охоту.

Każdy musi umrzeć.

Szesnastoletniej Tessie zostało zaledwie kilka miesięcy życia, więc rozumie to lepiej niż inni. Przygotowała jednak listę dziesięciu rzeczy, które chce zrobić przed śmiercią. Na pierwszym miejscu umieściła seks. Termin – tego wieczoru.

Książka, dzięki której poczujesz się szczęśliwy, że żyjesz. – "Heat"

Nie wierzę, że można ją było przeczytać i nie zapłakać. – "Daily Express"

Przypomina, byśmy doświadczali w pełni każdej chwili i nie bali się spełniać pragnień. – "Guardian"

"Pan Haneda był przełożonym pana Omochi, który był przełożonym pana Saito, który był przełożonym panny Mori, która była moją przełożoną. Ja nie byłam niczyją przełożoną…" – tak zaczyna swoją historię bohaterka powieści, zatrudniona jako tłumaczka w dużym przedsiębiorstwie japońskim. Gorzkie doświadczenie rocznej kariery opisuje z dystansem i humorem, przeplatając opowieść refleksjami na temat przepaści dzielącej mentalność japońską od europejskiej.

Kolejna książka autorki "Higieny mordercy", uznana przez krytykę za najlepszą w dotychczasowym dorobku Amélie Nothomb. Przetłumaczona na wiele języków, we Francji osiągnęła nakład 450 000 egzemplarzy.

The novel begins in Czechoslovakia in the early 1930s when Zoli, a young Roma girl, is six years old. The fascist Hlinka guards had driven most of her people out onto the frozen lake and forced them to stay there until the spring, when the ice cracked and everyone drowned – Zoli's parents, brothers and sisters. Now she and her grandfather head off in search of a 'company'. Zoli teaches herself to read and write and becomes a singer, a privileged position in a gypsy company as they are viewed as the guardians of gypsy tradition. But Zoli is different because she secretly writes down some of her songs. With the rise of the Nazis, the suppression of the gypsies intensifies. The war ends when Zoli is 16 and with the spread of socialism, the Roma are suddenly regarded as 'comrades' again. Zoli meets Stephen Swann, a man she will have a passionate affair with, but who will also betray her. He persuades Zoli to publish some of her work. But when the government try to use Zoli to help them in their plan to 'settle' gypsies, her community turns against her. They condemn her to 'Pollution for Life', which means she is exiled forever. She begins a journey that will eventually lead her to Italy and a new life. Zoli is based very loosely on the true story of the Gypsy poet, Papsuza, who was sentenced to a Life of Pollution by her fellow Roma when a Polish intellectual published her poems. But Colum has turned this into so much more – it's a brilliantly written work that brings the culture and the time to life, an incredibly rich story about betrayal and redemption, and storytelling in all its guises.

Phædrus, our narrator, takes a present-tense cross-country motorcycle trip with his son during which the maintenance of the motorcycle becomes an illustration of how we can unify the cold, rational realm of technology with the warm, imaginative realm of artistry. As in Zen, the trick is to become one with the activity, to engage in it fully, to see and appreciate all details — be it hiking in the woods, penning an essay, or tightening the chain on a motorcycle.

Tras revolucionar un tradicional pueblo del sur desde el mostrador de su chocolatería, Vianne ha cambiado su nombre por el de Yanne y regenta una confitería en el barrio parisino de Montmatre, donde quiere pasar inadvertida.

Su vida en París es monótona y convencional, tanto como su novio Thierry, y cree que casándose con él aportará estabilidad y normalidad a su vida, a la de su hija Annie, que ahora tiene 10 años, y a la de la pequeña Rosette.

Yanne, sola en la gran ciudad, encuentra en la joven Zozie una buena amiga hasta que se ve obligada a despertar sus poderes dormidos en la víspera de su boda, momento en que su viejo amor Roux reaparece en su vida.

Зельда Фицджеральд.

Одна из самых красивых и ярких женщин «эпохи джаза».

Жена и муза крупнейшего писателя «потерянного поколения».

Ее имя стало символом экстравагантности и элегантности.

История жизни Зельды Фицджеральд овеяна столькими легендами, что понять, какой она была на самом деле, очень сложно.

Тереза Энн Фаулер совершила невозможное — дала «подлинной» Зельде рассказать собственную историю!

"Erickson is as unique and vital and pure a voice as American fiction has produced."-Jonathan Lethem

A film-obsessed ex-seminarian with images of Elizabeth Taylor and Montgomery Clift tattooed on his head arrives on Hollywood Boulevard in 1969. Vikar Jerome enters the vortex of a cultural transformation: rock and roll, sex, drugs, and-most important to him-the decline of the movie studios and the rise of independent directors. Jerome becomes a film editor of astonishing vision. Through encounters with former starlets, burglars, political guerillas, punk musicians, and veteran filmmakers, he discovers the secret that lies in every movie ever made.

The wisest, richest, funniest, and most moving novel in years from Don DeLillo, one of the great American novelists of our time — an ode to language, at the heart of our humanity, a meditation on death, and an embrace of life.

Jeffrey Lockhart’s father, Ross, is a billionaire in his sixties, with a younger wife, Artis Martineau, whose health is failing. Ross is the primary investor in a remote and secret compound where death is exquisitely controlled and bodies are preserved until a future time when biomedical advances and new technologies can return them to a life of transcendent promise. Jeff joins Ross and Artis at the compound to say “an uncertain farewell” to her as she surrenders her body.

“We are born without choosing to be. Should we have to die in the same manner? Isn’t it a human glory to refuse to accept a certain fate?”

These are the questions that haunt the novel and its memorable characters, and it is Ross Lockhart, most particularly, who feels a deep need to enter another dimension and awake to a new world. For his son, this is indefensible. Jeff, the book’s narrator, is committed to living, to experiencing “the mingled astonishments of our time, here, on earth.”

Don DeLillo’s seductive, spectacularly observed and brilliant new novel weighs the darkness of the world — terrorism, floods, fires, famine, plague — against the beauty and humanity of everyday life; love, awe, “the intimate touch of earth and sun.”

Zero K is glorious.

From Remedy Entertainment, the masters of cinematic action games such as Max Payne and Alan Wake, comes a gripping novelization of this time-amplified suspenseful blockbuster. The Quantum Break experience is part game, part show – where decisions in one dramatically affect the other. Both experiences share the same incredible cast of actors who have played leading roles in Lost, X-Men, Game of Thrones and more.

The novel, Quantum Break: Zero State, is the story of the game's hero, Jack Joyce, who, with his newly gained superpowers, fights the nefarious Monarch corporation to stop the end of time. Epic moments of destruction, frozen in chaotic "time stutters," become playgrounds for intense combat and gripping story. The novel greatly expands on the game's narrative, offering intriguing new timelines and characters to explore!

At the Publisher's request, this title is being sold without Digital Rights Management Software (DRM) applied.

LE POINT DE VUE DES ÉDITEURS

Par une nuit décisive, un voyageur lourd de secrets prend le train de Milan pour Rome, muni d’un précieux viatique qu’il doit vendre le lendemain à un représentant du Vatican pour ensuite — si tout va bien — changer de vie. Quinze années d’activité comme agent de renseignements dans sa Zone (d’abord l’Algérie puis, progressivement, tout le Proche-Orient) ont livré à Francis Servain Mirkovic les noms et la mémoire de tous les acteurs de l’ombre (agitateurs et terroristes, marchands d’armes et trafiquants, commanditaires ou intermédiaires, cerveaux et exécutants, criminels de guerre en fuite…). Mais lui-même a accompli sa part de carnage lorsque la guerre en Croatie et en Bosnie l’a jeté dans le cycle enivrant de la violence.

Trajet, réminiscences, aiguillages, aller-retour dans les arcanes de la colère des dieux. Zeus, Athéna aux yeux pers et Arès le furieux guident les souvenirs du passager de la nuit. Le train démarre et, avec lui, commence une immense phrase itérative, circulatoire et archéologique, qui explore l’espace-temps pour exhumer les tesselles de toutes les guerres méditerranéennes. Car peu à peu prend forme une fresque homérique où se mêlent bourreaux et victimes, héros et anonymes, peuples déportés ou génocidés, mercenaires et témoins, peintres et littérateurs, évangélistes et martyrs… Et aussi les Parques de sa vie intérieure : Intissar l’imaginaire, la paisible Marianne, la trop perspicace Stéphanie, la silencieuse Sashka…

S’il fallait d’une image représenter la violence de tout un siècle, sans doute faudrait-il choisir un convoi, un transport d’armes, de troupes, d’hommes acheminés vers une œuvre de mort. Cinquante ans après La Modification de Michel Butor, le nouveau roman de Mathias Enard compose un palimpseste ferroviaire en vingt-quatre “chants” conduits d’un seul souffle et magistralement orchestrés, comme une Iliade de notre temps.

Né en 1972, Mathias Enard a étudié le persan et l’arabe et fait de longs séjours au Moyen-Orient. Il vit à Barcelone. Il a publié deux romans chez Actes Sud : La Perfection du tir (2003) — Prix des cinq continents de la francophonie, 2004 — qui paraît en Babel, et Remonter l’Orénoque (2005). Ainsi que, chez Verticales, Bréviaire des artificiers (2007).

Jānis Jaunsudrabiņš

Zaļā grāmata

«Baltajai grāmatai» radies turpinājums, un tas ir patiešām jauks notikums, kas iepriecina sirdi. Svešumā Jānis Jaunsudrabiņš no jauna devies savu bērnības dienu ganu gaitas, un mēs ar aizrautu elpu sekojam viņam. Nav mums svarīgi, cik no visiem tālajiem notikumiem visos sīkumos saglabājusi rakstnieka ap­skaužamā atmiņa (laba atmiņa esot viena no lielu rakstnieku pamatpazīmēm), cik robu pielīdzināts ar iztēli, jo katrā lappusē sajūtam Latvijas zemi un dabu, Latvijas lauku dzīvi, Latvijas ļaudis. Mainās atkal vienas grāmatas ietvaros gadalaiki, pava­sara un rudens smaržas ceļas no zemes, rit lauku darbi, un mēs sastopamies ar pagājušā gadsimta cilvēkiem, ieklausāmies viņu skaidrajā un sulīgajā latviešu valodā, kurā daudz visai savdabīgu sava laikmeta iezīmju.

Latvijas Valsts Izdevniecība Rīga 1959

Noskannējis grāmatu un failu izveidojis Imants Ločmelis